ปิ่นไพร

ท่ามกลางป่า เขาลำเนาไพรทางภาคเหนือเกือบสูงสุดของประเทศไทย ท่ามกลางความวิเวกวังเวง รายรอบไปด้วยเสียงของสัตว์ป่านานาชนิด ในเวลาที่หญิงสาวอื่นในวัยเดียวกันกำลังแสวงหาความสุขสนุกสนานอยู่กลางแสงสี ของความเจริญ แต่เธอผู้นี้กลับนั่งอยู่อย่างสงบบนเฉลียงของบ้านหลังน้อยบนเชิงเขา ทอดสายตาลงมา ณ เบื้องล่าง บริเวณลานกว้างซึ่งเรียงรายด้วยกระท่อมเล็กเรือนน้อยของพวกคนงาน อันล้วนอยู่ในความอุปการะดูแลเอื้อเฟื้อของตน “ปิ่นไพร พนัสนิกร” คือนามของเธอ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง จะสามารถดูแลกิจการป่าไม้ และปกครองคนงานจำนวนนับร้อย แต่ปิ่นไพรก็ได้พิสูจน์แล้วว่า เธอทำได้ และทำได้ดีเสียด้วย

ภาพของ "ปิ่นไพร" นายหญิงแห่งหนองทรายคำ ประทับตราตรึงอยู่ในดวงใจของ "กริช แจ้งคำ" จากวันนั้น จนถึงวันนี้ ภาพนี้มิได้เลือนหายไปจากหัวใจเขา แต่กลับกระจ่างชัดและฝังลึกแนบแน่นลงสู่กลางดวงใจ...ความเกลียดชัง ความอาฆาตแค้น สูญสลายหายไป ...คงมีแต่ความดี ความรัก ความภักดี ที่มอบให้ "นายหญิง" ทุกลมหายใจเข้าออก