โกโกริโกะเกมส์กึ๋ย
กบนอกกะลา
TV Champion
เชฟกะทะเหล็ก
คู่หูคู่ฮา
ขำกลิ้ง ลิงกับหมา
แก๊งซ์ 3 ช่า
คลิกดูรายละเอียด
เรื่องย่อ “กาหลมหรทึก (กา-หน-มะ-หอ-ระ-ทึก)”กาหลหรทึกแส้เสียงสังข์ เรียมบ่ฟังเลยฟังข่าวน้อง ฆ้องคึกบันดาลหวังเสียงเสน่ห์ เสน่ห์มารุมรึงข้องขุ่นข้องอารมณ์ฯ(คัดมาจาก “โคลงนิราศเจ้าฟ้าอภัย”)กาหลมหรทึก มีความหมายโดยตรงคือ เสียงกลองมโหระทึกอันดังกึกก้องเป็นโกลา แต่มีผู้ให้ความหมายโดยนัยครอบคลุมเหตุการณ์ที่ทุกท่านกำลังจะได้อ่านต่อไปนี้ว่า“เรื่องวุ่นวายที่อึกทึกครึกโครมและชวนหวาดผวายิ่ง”ขอต้อนรับเข้าสู่เรื่องราวดังกล่าวนับแต่บัดนี้..........หมายเหตุ - บทนี้เป็นโคลง 1 ใน 25 บทจากโคลงพระราชนิพนธ์นิราศเจ้าฟ้าอภัย พระราชโอรสของพระเจ้าอยู่หัวอยู่ท้ายสระ สมัยกรุงศรีอยุธยา ปีพุทธศักราช 2486 ท่ามกลางไฟสงครามมหาเอเชียบูรพาที่กำลังปะทุ พ.ต.ท.เวทางค์ ภิรมย์รุจ (ณวัฒน์ กุลรัตนรักษ์) สารวัตรหนุ่มแห่งกองตำรวจสอบสวนกลางได้รับแจ้งเหตุฆาตกรรมสะเทือนขวัญเด็กหญิงในบ้านพักย่านวัดระฆังโฆสิตาราม สภาพศพถูกทุบกะโหลกแตก แม่ของผู้ตายให้การว่า น่าจะเป็นฝีมือโจร แต่การสืบสวนเบื้องต้น กลับพบว่า เต็มไปด้วยเรื่องน่าคลางแคลง โดยเฉพาะบนหน้าผาก ข้อมือ และข้อเท้าของผู้ตาย ปรากฏรอยสักปริศนาของ “คำห้าคำ” - - เหย้า เจ้า แพะ ทิ้ง พงส์ - - หนึ่งคำเหนือหน้าผาก สองคำหลังข้อมือซ้ายขวา กับอีก 2 คำใต้ตาตุ่มทั้ง 2 ข้าง คดีฆาตกรรมสุดสะเทือนขวัญกับ “คน 5 คน”คดีที่ 1 เด็กหญิงวาด (ด.ญ. กุลฑีรา ยอดช่าง)คดีที่ 2 พระมหาสุชีพ (ยุทธนา เปื้องกลาง)คดีที่ 3 นายลุ (วราวุธ โพธิ์ยิ้ม)คดีที่ 4 นายผดุงศักดิ์ ประพนธ์ธรรม (อัครัฐ นิมิตชัย)คดีที่ 5 นายอ่ำ (วรกร ศิริสรณ์)กิ่งฉัตร หนึ่งในคณะกรรมการตัดสินรางวัลนายอินทร์อะวอร์ด ครั้งที่ 15 ประเภทนวนิยาย (แนวสืบสวนสอบสวน) ประจำปีพุทธศักราช 2557 กล่าวว่า “กลบทคือชิ้นส่วนปริศนาให้ขบคิด ศพคือกระดานส่งต่อข้อความ ฆาตกรทิ้งร่องรอยให้ไข กาหลมหรทึกจะชวนให้ลุ้นไปกับการฆ่าและความมืดดำในใจมนุษย์”โครงเรื่องเดินอยู่ท่ามกลางความโกลาหลอลหม่านของคดีฆาตกรรมหลายคดี โดยวางแผนการนำเสนอได้อย่างรัดกุม โดดเด่น เห็นภาพ พาผู้อ่านผ่านจากความตายไปสู่ปมปริศนาอันชาญฉลาด สุดท้ายคลี่คลายไปสู่บาปพื้นฐานของปุถุชน นั่นคือ แรงผลักดันจากตัณหาและความพยาบาท แล้วปิดท้ายด้วยการทำงานของกฎแห่งกรรม ผู้เขียนเลือกบรรยากาศและช่วงเวลาการเดินเรื่องได้อย่างมีเสน่ห์โดดเด่น จดจารวัตถุและสถานที่ที่น่าสนใจ เป็นความภาคภูมิใจของชาติไว้ด้วยการจัดให้ปรากฏเป็นฉากได้แนบเนียน นอกจากนี้ยังสามารถใช้วรรณศิลป์ในการเล่าเรื่องได้หมดจดชัดเจน และสามารถหยิบบทร้อยกรองมาใช้ได้อย่างแยบยล